علیرغم کمبود خط ساحلی، تولید میگو برای تعداد اندک اما قابل توجهی از کشاورزان در ایالت پنجاب هند برای نزدیک به یک دهه سودآور بوده است، اما بسیاری از آنها اکنون با چالشی سخت روبرو هستند.
یکی از پرورش دهندگان این منطقه مردی 38 ساله است که از سال 2017 به پرورش میگوی وانامی مشغول بوده و سالانه حدود 45 تن از استخرهای 6 هکتاری خود تولید می کند.اگرچه ایالت پنجاب محصور در خشکی است، اما حدود 350 پرورش دهنده میگو با تولید جمعی 2500 تن در سال در 526 هکتار پراکنده شده است.
آقای دکتر سینک می گوید بر خلاف سایر ایالت های هند، بنگال غربی، آندرا پرادش و اودیشا، ما هیچ خط ساحلی نداریم. اما ما موفق به پرورش میگو در مناطقی شده ایم که آب شور است. ما چندین محصول را در این زمین امتحان کردیم، اما هیچ کدام موفق نبود زیرا آب زیرزمینی شور بود و برای هر نوع کشت نامناسب بود. اما سینگ توضیح میدهد که پرورش میگو برای ما یک نعمت است.
پرورش میگو در پنجاب عمدتاً به پنج ناحیه جنوب غربی – سری موکتسار صاحب، فازیلکا، مانسا، باتیندا و فریدکوت – محدود می شود که در ارتفاعات کم قرار دارند و دارای آب های زیرزمینی شور هستند که برای کشاورزی مناسب نیستند.
دکتر پرابجیت سینگ، معاون (KVK) Krishi Vigyan Kendra که به عنوان یکی از پیشگامان پرورش میگو در این ایالت مورد ستایش قرار گرفته است، می گوید که 151000 هکتار زمین در این پنج منطقه برای کشت و کار کشاورزی سنتی نامناسب است.
«دولت ایالتی، همراه با (GADVASU) Guru Angad Dev Veterinary and Animal Sciences جایی که من قبلاً وابسته بودم، آزمایشات پرورش میگو را در سال های 2014 و 2016 در روستاهای اینجا آغاز کردند که بسیار موفقیت آمیز بود. با توجه به این موفقیت، دولت ایالتی شروع به تشویق کشاورزان به شروع تجاری پرورش میگو کرد. دکتر سینگ میگوید، هدف این بود که زمینهای با درآمد صفر را به منبع معیشت مولد برای کشاورزان تبدیل کنیم.
به گفته دکتر سینگ، بسیاری از کارشناسان معتقدند که انقلاب سبز می تواند منجر به شوری بالا شود.
در طول دهه 1960، دولت بر افزایش تولید محصولات کشاورزی متمرکز شد که منجر به استفاده گسترده از کودهای شیمیایی گردید. این پنج منطقه مناطق کم ارتفاعی بودند و این میتوانست منجر به رسوب نمک شود. کشاورزان از آب های زیرزمینی استفاده نمی کنند اما ترجیح می دهند از آب کانال برای مصارف آبیاری استفاده کنند.
ما خوشحالیم که میگو درآمدی چند برابر نسبت به کشاورزی سنتی به ما دارد. هزینه تولید ما حدود 230 روپیه (2,75 دلار) در هر کیلوگرم است و در سال 2022 که تقاضا بسیار بالا بود، محصول را تقریباً دو برابر قیمت فروختیم. ما در آوریل بذر را ذخیره می کنیم و تا نوامبر برداشت می کنیم. ساروپ افزود: تاکنون هیچ بیماری در اینجا شیوع نداشته است.
دولت ایالتی یارانهای تا 60 درصد برای تولیدکنندگان جدید میگو ارائه میدهد
ما برای احداث استخرها و تهیه بچه میگو و خوراک به پرورش دهندگانی که اولین بار تجربه میکنند، یارانه ارائه میدهیم. لچه میگو کلا از آندرا پرادش تأمین میشود.
چالشهای این بخش
با این حال، با وجود موفقیت چشمگیر، بسیاری از صاحبان مزارع شکایت دارند که با مسائل متعددی دست و پنجه نرم می کنند که آنها را از ادامه پرورش میگو منصرف کرده است.
“پرورش میگو یک سرمایه گذاری سودآور است، اما ما به یک واحد فرآوری نیاز فوری داریم تا مجبور نباشیم محصول خود را بلافاصله پس از برداشت با قیمت پایین بفروشیم. ما به همراه برخی از کشاورزان به صورت خصوصی در حال ساخت واحد هستیم، اما برای تکمیل پروژه به حمایت مالی دولت ایالتی نیاز داریم.
راجویر سینگ، 28 ساله، کشاورز و بازرگان جوان، همچنین خاطرنشان کرد که صادرات به کشورهایی مانند ایالات متحده آمریکا و چین که مصرف کنندگان عمده میگو هستند، به دلیل رقابت فزاینده از سوی اکوادور – که صادرات میگوی آن به طور قابل توجهی در حال رشد بوده است،در پنج سال گذشته به شدت آسیب دیده است.
“ایالات متحده آمریکا بازار بزرگی برای هند است، اما ما با رقابت شدید اکوادور روبرو هستیم، زیرا این کشور میگو را با هزینه کمتر تهیه می کند. این امر نه تنها به کاهش تقاضا منجر شده است بلکه کشاورزان را نسبت به ادامه کار بی انگیزه کرده است. شرایط به حدی رسیده است که کشاورزان به دلیل تقاضای کمتر و کمبود واحدهای فرآوری مجبور به فروش محصولات خود حتی کمتر از قیمت تمام شده تولید می شوند.
شیلات در پنجاب، پذیرفت که پرورش دهندگان میگوی پنجابی در حال از دست دادن اشتیاق هستند
«اکوادور در سال 2021 در تولید میگو از هند پیشی گرفت و این امر بر صادرات میگوی هند به بزرگترین واردکننده یعنی آمریکا تأثیر گذاشت و کشاورزان پنجاب در سال 2022 به دلیل سقوط قیمت میگو متحمل ضررهای زیادی شدند. تولید سالانه برای راهاندازی یک واحد فراوری در مقیاس تجاری در ایالت کافی نیست، در حالی که این واحدها در مقیاس کوچک را میتوان در مشارکتهای دولتی و خصوصی برای حمایت از این بخش ایجاد کرد».
مانند سازمان آبزی پروری ساحلی هند (CAA) برای تنظیم آبزی پروری در مناطق ساحلی، یک مرجع مشابه باید برای نظارت بر توسعه آبزی پروری در مناطق شور داخلی به شیوه ای سازگار با محیط زیست و عادلانه ایجاد شود. علاوه بر این، پرورش میگو فقط باید در زمینهای تخریبشده متاثر از نمک و نه در زمینهای کشاورزی حاصلخیز با استخراج آبهای شور زیرزمینی که ممکن است به شور شدن زمینهای حاصلخیز مجاور منجر شود و معیشت کشاورزانی را که در آن زمینها کشت میکنند، توسعه یابد.
دکتر انسال همچنین اذعان داشت که مصرف میگو در این بخش از کشور نسبتاً کم است و استدلال میکند که آموزش مردم محلی در مورد کیفیت تغذیهای میگو برای توسعه بازار داخل و مقابله با ضررهای صادراتی ضروری است.
